18 augustus 2006

De eerste maanwandeling van Neil Armstrong en Buzz Aldrin in juli 1969 vormen een zeer gedenkwaardig moment in de geschiedenis. Miljoenen aan de TV gekluisterde toeschouwers op aarde bleken naar zeer aanzienlijk slechtere beelden te kijken dan mogelijk was op basis van de hoge kwaliteit Slow Scan-beelden die via de antenne van de Eagle maanlander werden verzonden en vastgelegd op tapes op drie plekken: Goldstone in Californië en Honeysuckle Creek en Parkes in Australië. Er werden verschillende tapes gemaakt waarop de beelden werden vastgelegd. De zoektocht om ze te vinden is nu in volle gang. Want een digitale bewerking van de beelden kan een veel beter beeld realiseren van die gedenkwaardige dag. Niemand weet hoe lang de originele Slow Scan-tapes overleven. Als ze al niet zijn gewist…..
 

'I would simply like to clarify that the tapes are not lost as such, which implies they were badly handled, misplaced and are now gone forever. That is not the case', zo legt John Sarkissian, wetenschapper bij het Parkes Radio Observatorium van de Commonwealth Scientific and Industrial Research Organization (CSIRO) in Australië uit. Hij stelde dat de gemaakte tapes op de normale manier zijn behandeld en gearchiveerd midden jaren '70 toen de hectiek van de maanlanding en de gevolgen daarvan voorbij was. 'We are confident that they are stored at [NASA’s] Goddard Space Flight Center [in Greenbelt, Maryland] … we just don’t know where precisely', vervolgde hij. 'It is important to note that there is no inference of wrong-doing, incompetence or negligence on the part of NASA or its employees. The archiving of the tapes was simply a lower priority during the Apollo era. It should be remembered, that at the time, NASA was totally focused on meeting its goal of putting a man on the Moon and returning him safely to the Earth. No sooner had they done that, than they had to repeat it again a few months later, and then do it again, repeating it for a total of seven lunar landing missions … including Apollo 13. Men verviel in de traditionele fout van veel archiefbeheerders: er was geen beschrijving van de beheerde bestanden. Sarkissian benadrukt namelijk dat 'many of those involved in the archiving of the tapes have since moved on, retired or passed away, taking their corporate memory of where the tapes are with them'. Hij benadrukt tevens dat de kwaliteit van de Slow Scan-beelden ook niet moet worden overdreven. 'The SSTV was not like modern high definition TV and nor was it even equal in quality to the normal broadcast TV we are accustomed to viewing', zo zei hij. Desalniettemin: de Slow Scan- beelden zijn veel beter dan de geconverteerde beelden die toentertijd werden uitgezonden. En die laatste beelden is op dit moment nog de enige versie die makkelijk toegankelijk is.Een kleine groep Australische en Amerikaanse specialisten, ooit werkzaam bij een van de drie plekken waar de beelden werden ontvangen, zijn een nieuwe zoektocht begonnen naar de tapes. Woordvoerder van de groep is Bill Wood, een NASA-veteraan die bij alle Apollo-missies in Goldstone betrokken was. Wood is niet erg gelukkig met de ophef over 'missing Apollo videotapes'. Dat is volgens Wood ver van de waarheid. 'There are no lost Apollo video tapes', benadrukt hij. De afgelopen jaren hebben hij en zijn collega's gezocht naar datavastleggingen die de ongeconverteerde Slow Scan-televisiebeelden bevatten en die als een backup werden vastgelegd. Het bleek namelijk geen probleem te zijn de beeldsignalen rechtstreeks te converteren naar de televisiestations, zodat er nooit behoefte was aan de Slow Scan-opnamen. Honderden dozen met Apollo-gerelateerde magnetische tapes werden vervolgens vervoerd naar NASA Goddard, en later waarschijnlijk naar het Washington National Record Center in Maryland. Van daaruit werden de meeste Apollo-tapes weer aan NASA Goddard overgedragen, inclusief de Apollo 11 Slow Scan-TV-beelden. Wat er vervolgens met de tapes gebeurde is niet bekend. Wood stelt dat hij aan de vernietiging van de tapes twijfelt. Er is echter een 50 % kans dat de tapes gerecycled zijn. 'Since telemetry recording tapes back then cost $90 to $100 a reel … well, that was back when $100 dollars was $100 dollars', zo zegt Wood. 'A magnetic rehab center at Goddard may have wiped the tapes clean—a budget-saving measure for reuse of the recording tapes. What we’re hoping, though, is that somebody, maybe, might have saved some of them. We want to interest people to see something better than it happened at the time'. Ondertussen is de zoektocht in volle gang. 'Hopefully, if we can find one set of tapes we can find them all', zegt Dave Williams van het National Space Science Data Center (NSSDC). 'We still have some possibilities we’re looking into, so I’d say the tapes might be found and depending on how they have been stored may well be readable'. 'There’s a lot of old data that we don’t seem to have', zo suggereerde Philip Stooke, Associate Professor aan de University of Western Ontario. 'I think more Apollo-era science data is missing too'. Dit alles afgezien uiteraard van de vraag of de tapes nog leesbaar zijn. 27 jaar is een lange tijd, en zelfs onder de juiste beheersomstandigheden is het de vraag of de tapes nog benaderbaar zijn als ze worden gevonden. Volgens Stooke is ook dit een waarschuwing voor beheerders van digitale archieven: verversing van media dient absoluut plaats te vinden willen data in de tijd toegankelijk blijven.